Cały dzień 9 spędziliśmy w Parku
Yellowstone. Nie znaczy to, że się leniliśmy. Wycieczka zabrała nam 12 godzin i
przejechaliśmy tego dnia 330 km. Jak już wspominałem, to nie jest mały park.
Nasz hotel położony był poza granicami parku, 3 mile od północno-wschodniej
bramy. Dotarcie gdziekolwiek wymagało przejechania wielu kilometrów. Ale
wynajęcie kwatery w środku parku nie jest sprawą prostą. Jest albo bardzo
drogo, albo miejsca są przydzielane z bardzo dużym wyprzedzeniem na zasadzie
loterii i też jest drogo. Więc pozostają hotele na obrzeżach parku. Tylko
trochę lepszym punktem wypadowym jest miejscowość West Yellowstone. Tam
mieszkaliśmy trzy lata temu. Ale wtedy udało nam się znaleźć w miarę tani
hotel. W tym roku wszystko było tam niesamowicie drogie i dlatego wybraliśmy
hotel w Cooke City. Przyzwoity i dużo tańszy. A miejsce też ma swoje duże
zalety. Jest pięknie otoczone górami, a droga dojazdowa, tzn. ostatni odcinek w
obrębie parku (33 mile) wiedzie przez
dolinę, gdzie są największe stada bizonów.
Trudno
opisać wrażenia. To najlepiej oddadzą zdjęcia. Na początek trzy przeglądowe.
A przechodząc do opisu chronologicznego najpierw widok z
hotelowego okna na wspaniałe potężne góry i mikromiasteczko.
Absolutnie zachwycająca była dolina rzeki Lamar z ogromnymi
stadami bizonów i bizonami lubiącymi samotność. Te ostanie wałęsały się pojedynczo
to tu, to tam, a co najmniej 4 razy maszerowały sobie drogą, albo wzdłuż, albo
w poprzek. Trochę nieswojo nam było mijać takie duże zwierzęta. A jak już
jesteśmy przy zwierzętach to musimy odnotować, że tego dnia widzieliśmy
naprawdę ciekawe okazy. Pomijam różnego rodzaju wiewiórki, antylopy i
jeleniowate. Tego jest dużo. Widzieliśmy wilka i trzy niedźwiedzie (!!!), z
czego dwa chodziły sobie razem i były to najprawdopodobniej niedźwiedzie
grizli. Ale o tym później.
Wracając do opisu dnia – najpierw
zobaczyliśmy wodospad Tower Falls. No ładny, ale gdzież mu tam do wodospadów
Yellowstone, które zobaczyliśmy nieco później. Te to są dopiero wodospady. I
tutaj dygresja. Jak sobie jechaliśmy samochodem, poczuliśmy siarkowy zapach.
Normalne w Yellowstone. Ale zapach nie ustępował. I wtedy przypomniałem sobie jak
kiedyś, dawno, dawno temu, jechaliśmy do Zakopanego maluchem i też było czuć
zapach siarki i też ten zapach nie ustępował. Wtedy myślałem, że to Huta
Częstochowa śmierdzi, a to źle działał regulator napięcia i wygotował nam się
akumulator. Więc troszkę zacząłem się obawiać. Jednak jak dojechaliśmy do
wodospadu Tower Falls okazało się, że z samochodem jest wszystko w porządku, a
siarką śmierdzi nie samochód tylko cała okolica. W kilku miejscach zapach był
silniejszy, ale nawet nie można było zlokalizować skąd to się bierze – gdzie
jest źródło.
Przy parkingu położonym blisko wodospadu
Tower Falls znajdował się dosyć duży sklep bogato zaopatrzony w ładne pamiątki.
Więc troszkę tam pobuszowaliśmy, kupując troszkę ładnych rzeczy z napisem
Yellowstone. A potem powędrowaliśmy do wodospadu i dalej na krótką wycieczkę.
Ale zdecydowanie ładniej było dalej. Najpierw pojechaliśmy do
Kanionu Yellowstone. Jest tam wiele punktów widokowych, w tym takie, gdzie nie
byliśmy trzy lata wcześniej. Postanowiliśmy
to nadrobić. W Kanionie, rzeka Yellowstone płynie bardzo szybko, bo jest
tam duża różnica wysokości. Przed i za kanionem rzeka płynie leniwie, ospale,
rozlewa się szeroko i wije. Kanion jest jak wąska, nachylona rynna. A dodatkowo
są tam dwa potężne wodospady. W ciągu sekundy spada z ich progów 220 tysięcy
litrów wody. Kanion Grand Yellowstone ma wysokie żółte ściany. Dokładniej
mówiąc kolor żółty przeważa, ale są też odcienie pomarańczowego i różowego.
Pojechaliśmy najpierw do punktu widokowego
„Artist Point”, skąd był wspaniały widok i na kanion i na wodospad Lower Fall
(ten wyższy).
Wodospad widoczny na zdjęciach jest wyższy od wodospadu
Niagara, choć rzecz jasna nie jest tak potężny. Można go oglądać na wiele
sposobów. Tak jak na zdjęciu – z pewnej odległości lub z punktów widokowych
znajdujących się tuż przy progu, lub na dole, przy kotle, do którego wpada
woda. Trzy lata wcześniej staliśmy na platformie skalnej, tuż obok miejsca,
gdzie płynąca z dużą prędkością woda nagle traci „grunt pod nogami” i spada w
dół. Niesamowity to był widok. Tym razem powędrowaliśmy sobie wzdłuż kanionu do
miejsca, gdzie zaczyna się Ścieżka Wuja Toma. Ścieżka schodzi w dół kanionu, a na jej końcu
jest wspaniały punkt widokowy, skąd ogląda się spadającą wodę z dołu. A ścieżka
nie jest do końca ścieżką, tylko na większym odcinku są to ażurowe schody
przyczepione do ścian kanionu. Malownicze i łatwe zejście.
Wodospad ma wysokość 90 metrów. Piękny widok. Ogromna siła.
Woda rozpryskując się na dole tworzyła mgiełkę. A ponieważ świeciło słońce,
wzdłuż całej drogi widać było piękną tęczę. Postaliśmy i posiedzieliśmy sobie
trochę dłużej na samym dole, ciesząc się wspaniałym widokiem spadającej wody.
Potężna siła. Miejsce nie jest oczywiście zupełnie odludne. Yellowstone jest
wszak popularnym parkiem, a kanion należy do najważniejszych punktów programu
zwiedzania. Ale tłoku nie było. Schodząc ścieżką wuja Toma i podchodząc z
powrotem na górę minęliśmy może 20 osób. Tak więc mogliśmy przez dłuższą chwilę
cieszyć się widokiem w zupełnej samotności. Wzdłuż całej ścieżki jest kilka
punktów widokowych, gdzie można postać czy usiąść na ławeczce i popatrzeć –
jeśli nie na wodospad – to na kanion z jego wspaniałymi pionowymi kolorowymi
ścianami.
Podejście
nie było już tak przyjemne jak zejście.
Do pokonania była spora różnica wysokości. To tak jakby wyjść na pieszo
na 35 piętro.
W czasie podejścia, oprócz tego się zziajałem
jak Reksio po pogoni za zającem, głowiłem się mocno jak ułożyć resztę dnia.
Cały czas zastanawialiśmy się bowiem, czy jechać w rejon gejzera Old Faithfull.
Sam gejzer jest główną atrakcją turystyczną Yellowstone i tam jest zawsze
najwięcej turystów, tam jest najbardziej tłoczno. Z drugiej strony
pamiętaliśmy, że sam wybuch gejzera nie był tą atrakcją, która zrobiła na nas
trzy lata temu największe wrażenie. Ale wiedzieliśmy, że w tym rejonie zjawisk
geotermalnych – źródeł termalnych, gejzerów i różnych bulgotów jest znacznie
więcej, a trzy lata temu ograniczyliśmy się tylko do oglądania jednego gejzera.
Więc jednak postanowiliśmy tam pojechać. Odpuściliśmy sobie natomiast oglądanie
wodospadów z innych miejsc, bo to by nam zabrało za dużo czasu i sił, bo
ścieżki do tych miejsc są poprowadzone zboczami i też trzeba pokonywać duże
różnice wysokości. Postanowiliśmy, że jeszcze tu wrócimy następnego dnia.
Do
rejonu nazwanego od nazwy gejzera - Old Faithfull trzeba było pokonać 70 km. Po
raz pierwszy przejechaliśmy odcinek Canyon – Norris, ale akurat ten odcinek
niczym szczególnym się nie wyróżnia - las po obydwu stronach, stosunkowo
płaskiej drogi. W Norris jest potężny basen geotermalny, ale on był w planie na
następny dzień. Odcinek od Norris do Old Faithfull to obszar największej
aktywności gejzerowo – bulgotowej i obszar dodatkowo atrakcyjny krajobrazowo.
Old Faithfull wybucha średnio co 1,5
godziny. W Visitor Center jest zawsze informacja, o której godzinie można
spodziewać się następnej erupcji. Mieliśmy do niej sporo jeszcze czasu, więc
powędrowaliśmy zwiedzać inne atrakcje. Wszystko było bardzo ładne, chociaż to
akurat miejsce odbiega od innych rejonów parku. Tutaj jest straszny tłok.
Parkingi są ogromne, jest dużo budynków, są hotele, ogromne centrum
turystyczne. Na szczęście to zaplecze jest mądrze oddzielone od atrakcji tego
miejsca, więc gdy się przebrnie przez te wszystkie parkingi to już się tego tłoku nie odczuwa. A wielkość zaplecza
jest dostosowana do zainteresowania, bo tutaj chcą koniecznie przyjechać
wszyscy.
Głównie chodziliśmy w rejonie wzgórza Gejzer Hill, gdzie jest
wiele ciekawych kolorowych bulgotów i stożków gejzerowych. Gejzerów jest w tym
rejonie szczególnie dużo i co więcej one nie śpią tylko wybuchają. Oprócz Old
Faithfulla, widzieliśmy, choć z większej odległości, jeszcze kilka gejzerów, które chlustały
wysoko wodą i chlustały długo, znacznie dłużej niż Old Faithfull.
Oczywiście Old Faithfulla też sobie obejrzeliśmy jak wybucha,
bo wszak nie wypadało inaczej. Tak jak trzy lata temu, wybuch się opóźniał.
Trzeba się było naczekać. Gejzer nigdy nie zasypia. Cały czas trochę chlusta z
niego woda i bucha para. Ale podczas erupcji słup wody sięga 30 metrów. Podczas
wybuchu widzów jest sporo – może nawet ze trzysta osób siedziało na ławeczkach
ustawionych wokół gejzerowego stożka, oczywiście w rozsądnej od niego
odległości. Nie zmieniliśmy jednak zdania. Old Faithfull jest ciekawy, ale nie
jest to największa atrakcja Yellowstone. Uwaga ta dotyczy samej erupcji, bo
rejon – czyli Upper Geyser Basin – jest z całą pewnością bardzo ciekawy, a
bulgoty niezmiernie urocze. A oto i sam Old Faithfull.
A potem odwiedziliśmy jeszcze trzy inne tzw. baseny, czyli
miejsca gdzie w szczególnym nasileniu występują zjawiska geotermalne: Black
Sand Basin, Biscuit Basin i Midway Geyser Basin. Widzieliśmy mnóstwo kolorowych
miejsc, bulgotów, gejzerów, gorących źródeł, o pięknych kolorach. Niektóre z
nich były niesamowicie głębokie, woda w nich była przezroczysta a kolory
przepiękne – błękitne, szafirowe, ciemno niebieskie. Znowu kilka zdjęć.
W Midway Geyser Basin jest największe i
najwspanialsze na świecie gorące źródło Grand Prismatic, które najlepiej
wygląda z góry. Jest to bardzo duży błękitny staw z którego wypływa w różne
strony woda, a miejsca gdzie płynie są zabarwione na kolory w odcieniu
pomarańczowego. Takie otaczające błękit pomarańczowe jęzory. Przepiękne. Szkoda,
że nie można było nad nim przefrunąć. Z pomostu dla turystów widzi się głównie
pomarańczowe jęzory.
Średnica
stawu wynosi około 60 metrów, a woda ma temperaturę 70 stopni. Z tego względu
nad powierzchnią zawsze utrzymuje się para wodna. Woda w głębi ziemi
podgrzewana jest przez gorącą magmę i unosi się w górę wypływając na
powierzchnię. Każdej minuty niemal 2000 litrów wody wypływa ze źródła i wpływa
do rzeki Firehole River. W wodzie rozpuszczone są różne minerały, które
osadzają się na powierzchni wokół źródła, tworząc tarasy. W podgrzanej wodzie
żyją sobie bakterie lubiące ciepło (termofile), które nadają miejscom wypływu
wody żółto – brązowe barwy. Niesamowite miejsce.
A na zdjęciu niżej jest plansza, na której
widać źródło z lotu ptaka.
A poniżej jeszcze inne źródła w tym samym
rejonie.
Pojechaliśmy sobie jeszcze boczną drogą koło jeziorka
Firehole Lake, ale jeziorko jak jeziorko. Przy drodze był natomiast stożek
gejzeru Great Fountain Geyser , który się ładnie prezentował. Nie pamiętam
szczegółów, ale wydaje mi się, że była
tam tablica zapowiadająca jego wybuch. Na rozkładanym krzesełku siedziała w
związku z tym jedna uparta kobieta, czytała sobie książkę i czekała na wybuch.
My aż tyle czasu nie mieliśmy. Do hotelu było jeszcze bardzo, bardzo daleko.
Pogoda znowu dopisała, przez większość
dnia świeciło słońce, a pierwszej części dnia było nawet bezchmurne niebo.
Dopiero wieczorem, jak wracaliśmy, niebo się mocno zachmurzyło, pojawiły się gdzieś
w oddali błyskawice i spadło trochę deszczu, pewnie po to aby następny dzień
był znowu ładny. Wracaliśmy drogą poprzez:
Norris – Mammoth – Tower Roosevelt – Northeast Entrance. Po raz pierwszy
pokonaliśmy odcinek pomiędzy Mammoth a Tower Roosevelt i bardzo nam się on podobał.
Odcinek ostatni zapewnił nam dodatkową atrakcję. Widzieliśmy trzy niedźwiedzie – chyba grizzly,
choć pewności nie mamy. Jeden był daleko na zboczu góry a dwa całkiem blisko i
były dobrze widoczne z drogi. Buszowały w miejscu gdzie było dużo powalonych
pni drzew i strasznie zabawnie przez te pnie przełaziły. Miały ogromną
widownię, bo jakikolwiek samochód przejeżdżał tą drogą, to widząc takie
zbiegowisko innych samochodów musiał się zatrzymać. Jeździł też samochód ze
strażnikami parkowymi, którzy próbowali zaprowadzić trochę porządku, bo taki
widok pozbawiał turystów rozsądku, i niektórzy zatrzymywali samochody na środku
drogi.
Ostatni odcinek przez dolinę rzeki Lamar
też warto odnotować. Zrobiło się trochę ponuro, mglisto, ale i przy takiej
pogodzie dolina wyglądała pięknie. Bizony
pogodą specjalnie się nie przejmowały i spokojnie sobie skubały trawę.
Malowniczy widok.
I nie tylko
Mam czytelników, którzy pędzą od razu do części „i nie
tylko”. A przecież pisze ten blog
głownie z uwagi na część „Podróże po Stanach”. Ale co ja mogę na to poradzić.
Ludzie są trudni :) Ale powodowany szacunkiem dla każdego czytelnika nie mogę
tej części zaniedbać.
A w „i
nie tylko” trochę się dzieje, trochę ma się dziać wkrótce. Sporo nadziei, wiele
obaw. Zobaczymy.
Troszkę za dużo spraw i tematów nałożyło
się na siebie, więc dawno nie pisałem z braku czasu. Obecnie intensywnie
przygotowujemy się do kolejnej podróży. Cieszymy się na ten wyjazd, ale i
troszkę denerwujemy jak to tym razem będzie. Jak wrócimy to będę relacjonował.
Przez kilka tygodni żyliśmy remontem
strategicznych części mieszkania, czyli części przedpokojowo – sanitarnej.
Wyprowadziła się ode mnie żona Agnieszka, pies, kot i Starsza Pani – jak ją
określa w swoich listach moja sympatyczna młoda znajoma Karolina. (W zasadzie
słowo „znajoma” nie do końca pasuje, ale właściwszego słowa nie potrafię znaleźć).
Zostałem zatem na pięć tygodni sam. W samotności przedzierałem się przez folie
rozwieszone w miejscach, gdzie normalnie były drzwi, podejmowałem
odpowiedzialne decyzje zakupowe, gotowałem, sprzątałem i miotałem się w ogólnym
bałaganie. Co do gotowania, to główny kłopot polegał na tym, że nie mając
dużego doświadczenia ciągle próbowałem, czy mięso jest już dostatecznie
miękkie. Niekiedy jeszcze nie było, a już się skończyło od tego próbowania i
nie było czego dogotować do odpowiedniej miękkości. Co do zakupów, to było ich
zdecydowanie więcej niż sądziłem, że będzie. Ciągle coś się kończyło, czegoś
zaczynało brakować. Na szczęście w końcu sam remont się skończył i wszystko
wróciło do normy – zona wróciła chętnie, podobnie było z psem, gorzej z kotem i
jej panią. Otóż Starsza Pani uznała, że powinna
jednak mieszkać w swoim mieszkaniu, że będzie nas odwiedzać, że nie może nam
siedzieć na głowie, że ma tyle roboty z porządkami, że musi szyć i przerabiać
swoje ubrania, a maszyna do szycia nie nadaje się do przewiezienia. Na
szczęście udało się ją przekonać, że jest nam z nią bardzo dobrze, że wcale nam
nie przeszkadza, a wręcz odwrotnie, wyrażaliśmy obawy, że nie damy sobie bez niej rady. I udało się. I
jesteśmy bardzo z tego zadowoleni. Co
prawda kot Pusia nie jest dobry dla psa Reksia. Syczy na niego bez powodu,
straszy, próbuje pacnąć łapą, tak że biedne psisko bywa nieraz zestresowane,
opuszcza łepek i wygląda jak półtora nieszczęścia. Bo przecież dla niego zjeść
kota to nie problem, zjadłby mimo ciężkostrawnej sierści, bo kot na to zasłużył
– ale przecież babcia byłaby smutna, a to taka dobra osoba. I ma najsłabszy
charakter ze wszystkich domowników. To ona zawsze ulegnie i podzieli się obiadem.
Więc jak zjeść jej kota – no nie wypada.
W międzyczasie miała miejsce ważna
rocznica. Otóż świętowaliśmy z żoną 35 lecie małżeństwa. Nieźle. Szmat czasu.
Więc przypomnę z tej okazji zdjęcie ze ślubu.
Troszkę się zmieniliśmy przez te 35 lat, ale tylko trochę.
Marta i Arkadiusz żeglowali do Kopenhagi,
mają żeglować ze Spitzbergenu do Norwegii, jakby nigdy nie słyszeli historii o
Titanicu i górach lodowych. Marta ma brać jeszcze udział w zawodach
żeglarskich, krótko mówiąc z rozumem ciągle na bakier. Ale serca mają dobre.
Obiecali, że jak wyjedziemy to zajmą się i babcią i psem i kotem, tak że nie
musimy się o nic martwić. I pomogli pięknie przy przenosinach firmy do
większego lokum. Postanowiłem bowiem rozszerzyć działalność o prowadzenie
kursów ADR (cokolwiek by to znaczyło). Szkolenia
ADR to bardzo trudny rynek, ale może się
uda. Ta sprawa zabrała mi mnóstwo czasu i jeszcze zabierze, ale nikt nie
obiecywał, że będzie inaczej. W lipcu starujemy. Na razie sprawy organizacyjne,
urządzanie biura, pozycjonowanie strony itd. Poniżej nowa sala szkoleniowa,
jeszcze pusta.
Ale są przypadki bardziej skomplikowane. Jak
zrozumieć przypadek Romana Giertycha. Wcześniej przedstawiany był w wielu
telewizjach jako wstrętny narodowiec, faszysta niemalże, człowiek niszczący
kulturę, psujący oświatę, mieszający młodzieży w głowach, a teraz stał się w
tych samych telewizjach czołowym autorytetem, mędrcem niemalże. Ci sami, którzy
z niego kpili z zachwytem słuchają jego „antykaczystowskich” tyrad.
Albo
taki Kazimierz Marcinkiewicz. Był zwykłym i wrednym „kaczystą”, który tak
naprawdę nic nie potrafił, był tylko marionetką „kaczora”, dla którego najważniejszy był tak zwany pijar.
A teraz to autorytet. SAM TOMASZ LIS z nabożeństwem słucha co ma do
powiedzenia, w TVN-ie jest gościem częstym i szanowanym. Nie ważne jest, że
kiedyś przedstawiał siebie jako człowiek dla którego przykazania kościoła są
święte, a potem porzucił żonę. Nie jest ważne, że kiedy został nowoczesnym „Kazem”
związanym z romantyczną, piszącą wiersze i młodziutką „Izabel” porzucił ją,
kiedy po wypadku potrzebowała pomocy. Nie jest ważne, że był ważną postacią w
firmie budującej autostrady - firmie, która doprowadziła do ruiny wielu
podwykonawców. To wszystko stało się nieważne. Ważne, że obecnie jest przeciwko
„kaczorowi i jego bandzie”. Dla mnie to chore. Chociaż ktoś może powiedzieć, że
„…w niebie większa będzie
radość z jednego grzesznika, który się nawrócił niż z dziewięciu
sprawiedliwych, którzy nie potrzebują nawrócenia”. Może, dla mnie nie. Choć to
chyba apostoł Łukasz wygłosił, więc powinno się taka opinię szanować.
I ostatni przykład z ostatnich dni. Oto Kongres
Kobiet walczący o pozycję kobiet, które są krzywdzone przez wredny męski
gatunek. Co druga jest bita przez podłego partnera, molestowana w pracy, wykorzystywana
na wszelkie możliwe sposoby. Do tego problem trudnych do wyegzekwowania i zbyt
niskich alimentów, niepłaconych przez byłych partnerów. I w tych dyskusjach entuzjastycznie witany
jest Kijowski znany z tego, że nie płaci alimentów właśnie i jest utrzymywany przez nową partnerkę. Ale on walczy z „kaczką”, której kobiety
znajdujące się na kongresie nie cierpią. No cóż taki mamy klimat. Może kiedyś
nastanie lepszy. Oby.
I na koniec kilka wiosennych zdjęć. Bo
robienie takich zdjęć zawsze mi sprawiało przyjemność. I kwiatki nie są
polityczne.
